4 november persconferentie

9 november 2009 Zijn we er? Bijna, zou je hopen.

Het Plan van Transformatie is nu zo'n beetje klaar. De overeenkomst, het dokument dat iedereen zal ondertekenen, gaat de laatste ronde in.

Tijdens die laatste ronde doemen er natuurlijk hindernissen op.
Blijkt ineens dat Enci niet in staat is om een bankgarantie af te geven, iets wat bij zo'n project gebruikelijk is. Het concern heeft alles wat los en vast zit al in onderpand bij de banken afgegeven.
Een reus op lemen voeten dus, die ook nog eens vergeet bijtijds open kaart te spelen. En dát vindt ik misschien nog wel het lastigst, dat Enci steeds opnieuw maar moeliijk in kan zien dat vroegtijdig met iedereen open kaart spelen het proces juist vérder helpt.



Maar goed,

de persconferentie was toch aanleiding voor een korte terugblik:

Toen na ons burgerinitiatief de met name provinciale politiek besloot inderdaad een actieve regie te willen gaan voeren tijdens de eindfase van de mergelwinning in onze provincie èn dat op een open en transparante wijze te willen doen, besefte niemand, denk ik, dat we een jaar later een voor Limburg toch wel bijzonder verhaal zouden kunnen vertellen.


Het voelde wat onwennig, die opdracht van de politiek om de omgeving erbij te betrekken.
Dus toen wij van SPA ons aanmelden bij de projectgroep om mee te gaan doen, moest het apparaat wel even "schakelen".

Eenmaal aan tafel, merkte we al snel dat wat wij doormaakten eigenlijk voor iedereen gold: alle partijen moesten over hun rigide standpunten heen stappen en op zoek gaan naar de gemeenschappelijkheden.
Dat was misschien moeilijk voor "de omgeving", maar dat was ook minstens zo moeilijk voor b.v. de mensen van Enci.

Het werd pas helemaal leuk toen ook de vereniging Natuur Monumenten besloot mee te gaan doen. Zij zijn vanuit een houding langs de zijlijn gegroeid naar een zeer actieve en constructieve rol.

Als voorzitter van de werkgroep groeve heeft de deelnemer namens Natuur Monumenten, uiteindelijk een stevig stempel op de gang van zaken daar gedrukt.

En dat was niet eenvoudig, omdat de kennis voorsprong bij Enci en haar secondant Groenbeheer groot was.

Enci begreep intussen ook steeds beter dat samenwerking ook een meerwaarde kan hebben. De uitwerking van de plannen rond het bedrijventerrein betekenen dat Enci daar flink de wind in de rug heeft bij de herontwikkeling van het gebied. Dat is mooi, ook voor de werkgelegenheid.
Tegelijkertijd heeft Enci ook moeite om het denken in opbrengsten los te laten.
Bij alle gesprekken over de groeve bleef zij naar mijn mening te lang vasthouden aan maximalisering van de opbrengst ook tijdens die laatste jaren.
Out of the box denken is lastig als je denkraam eigenlijk een telraam is.

Geld is en blijft een heikel punt.
Ook bij de garantstelling, een normaal aspect bij dit soort pojecten, blijkt Heidelberg Zement maar moeilijk vol aan de bak te kunnen of te willen.
Creatief schuiven met de termijnen probeert deze angel uit het proces te halen.
We zien wat er zomaar 2 jaar later kan gebeuren bij b.v. de Sphinx en dat willen we hier toch ècht proberen te voorkomen.

Zijn we gelukkig met dit plan van transformatie?
Ik kan moeiteloos een lijst van punten opsommen waar ik niet blij mee ben.
Maar, ik kan ook een lijst opsommen van punten waar ik wèl blij mee ben.
Punten waarvan ik weet dat ze er zo staan omdat ook wij aan tafel zaten.
Ik ben blij omdat we straks een groeve terugkrijgen waar écht we wat aan hebben.

Ik ben blij omdat de oven straks zeker weten stopt.
Ik ben blij omdat op de bedrijventerrein straks volop kansen zijn voor bedrijvigheid en dus werkgelegenheid, die beter past in het gebied dan wat er nu gebeurt.
Ik ben zelfs blij dat Enci de kans krijgt op die plek ook zelf een conversie naar een nieuwe toekomst door te maken.
Het is daarbij belangrijk dat we vooral de gezamenlijkheid luid en duidelijk bedrukken door ook gezamenlijk voor het plan te tekenen.

Onder de streep is mijn conclusie dat we met dit verhaal verder moeten.
Jan Mans, de voorzitter van de stuurgroep, heeft gelijk: na zo'n gezamenlijke aanloop moet je ook samen springen.

De stichting SPA i.o. verheugt zich dan ook op de toekomstige samenwerking in de Stichting Overgangszone.

Zo blijven we er met onze neus bovenop zitten en houden we een vinger in de pap.
Met geen andere bedoeling dan er samen wat moois van te maken.